Cenne metale, z którymi złotnik ma do czynienia, w ciągu obróbki mechanicznej ulegają rozproszeniu. W celu uniknięcia strat cały rozproszony metal musi być umiejętnie i jak najtroskliwiej zebrany. Na każdym przedmiocie i w każdym miejscu w pracowni złotniczej znajdują się odpadki metali szlachetnych. Wprawdzie nie wszystkie dadzą się zebrać, lecz oszczędny i dobry złotnik powinien umieć zebrać ich jak najwięcej i odpowiednio wykorzystać. Z odpadków tych najważniejsze są opiłki i strużyny, które zazwyczaj zbiera się na fartuchu, najczęściej skórzanym, przyczepionym do warsztatu złotniczego. Pewna ilość opiłków zatrzymuje się jednak na rękach i na ubraniu roboczym. Rozpylone złoto znajduje się nadto w gałgankach, skórkach, na tarczach szlifierskich i polerowniczych, w szlifie, w starych kąpielach galwanicznych, w starych zużytych tyglach, w szlakach, w filtrach, w wodzie, w której pracownicy myją ręce po pracy. Rozpylone złoto znajduje się na ścianach pracowni i na podłodze — jednym słowem, w każdym miejscu pracowni złotniczej.
Zebranie opiłków, strużyn i odpadków ze stołu złotniczego nie przedstawia większych trudności. Po zebraniu wyżarza się je na żelaznej misce, a później dokładnie wymaguesowuje w celu usunięcia opiłków i zanieczyszczeń żelaznych. Po wymagnesowaniu opiłki te stapia się i wydziela z nich metale szlachetne albo przez szejdowanie, albo też poddaje się je rafinacyjnemu topieniu z azotanami.
Inaczej przedstawia się sprawa z odpadkami, z których znacznie trudniej wydzielić metale szlachetne. Są to przede wszystkim odpadki, w których skład wchodzą części organiczne, jak filc, wełna, papier, skóra, a prócz tego śmieci z podłogi zawierające duży procent składników nieorganicznych (błoto, piasek itp.). Odpadki te, po zebraniu, najlepiej jest spalić i wyżarzyć na żelaznej misce, przemagnesować, a pozostały popiół troskliwie zebrać. Po zmieszaniu z odpowiednimi topnikami można otrzymać stop metaliczny, który następnie przerabia się według jednej z opisanych już metod.