Przy lutowaniu miękkim jako lutówkę stosuje się prawie wyłącznie chlorek cynku oraz roztwór wodny salmiaku i chlorku cynku. W niektórych przypadkach (jak np. przy lutowaniu cynku) jako lutówki używa się 50-procentowego roztworu wodnego kwasu solnego, a przy lutowaniu ołowiem — kalafonii.
Do lutowania wyrobów z mosiądzu, tombaku, brązu lub białego metalu (alpaki) używa się oprócz miękkich lutów srebrnych również lutów twardych zbliżonych swym składem i barwą do składu przedmiotów lutowanych.
Przy lutowaniu mosiądzu — jeżeli chodzi tylko o możliwie trwałe złączenie poszczególnych części przedmiotu — najlepiej jest użyć jako lutu tego samego rodzaju blachy mosiężnej, z której sporządzony jest przedmiot, obniżając jej punkt topnienia przez dodatek 25-40% cynku. Punkt topnienia blachy mosiężnej można również obniżyć przez dodatek cyny. Lut taki jest jednak kruchy, tak że w miejscach lutowania nie można przedmiotu kuć ani giąć. Niewielki dodatek srebra w lutach dla mosiądzu wpływa bardzo korzystnie na obróbkę mechaniczną w miejscach lutowania. Specjalnie zaleca się stosowanie dla mosiądzu lutów o składzie:
1. mosiądz 86%, cynk 10%, srebro 4%;
2. miedź 50%, cynk 46%, srebro 4%;
3. mosiądz 70%, cynk 30% — lut twardy;
4. mosiądz 64%, cynk 31%, cyna 5% — lut miękki.
Do wyrobów z białego metalu (nowego srebra) używa się lutu o składzie: biały metal 77%, cynk 10%, mosiądz 13%.
Do lutowania miedzi używa się lutu o składzie: miedź 58%, ołów 42%.
Do wyrobów pozłacanych używa się lutu o składzie: miedź 48%, cyna angielska żółta 48%, cyna zw. 4%.
Luty glinowe mają skład:
1. cynk 94%, miedź 2,5%, glin 3,5%
2. cynk 87%, miedź 5%, glin 8%
dla przedmiotów lanych: cynk 90%, miedź 2%, glin 8%.
Lutówka do lutów glinowych składa się z 20% fluorku sodu, 10% fluorku litu, 25% fluorku potasu, 25% kwasu borowego i 20% topionego boraksu.