Warunkiem dobrego wykonania pracy emalierskiej jest nie tylko właściwe przygotowanie samej emalii i przeznaczonej do emaliowania powierzchni przedmiotu, lecz również odpowiedni skład jakościowy i ilościowy oraz bezbłędna struktura stopu metali. Do emaliowania nadają się:
1. Złoto (każdej próby). Do sporządzania stopów złota wolno używać tylko czystych metali, tj. czystego złota, czystego srebra i czystej, elektrolitycznej miedzi. Nie można jako podkładu pod emalię używać złota ze złomu ani tym bardziej z odpadków, gdyż zawierają one zawsze nieco lutu. Im wyższej próby jest złoto, tym lepsza i bardziej błyszcząca będzie emalia. Stopów złota białego emaliować nie można, z wyjątkiem białego złota palladowego próby 0,750; białego złota niklowego nie można w ogóle pokryć emalią.
2. Srebro (każdej próby). Najlepiej emaliować stopy w granicach prób 0,900-0,975. Biała emalia opalizująca wymaga srebra o próbie nie przekraczającej 0,935.
Specjalnie troskliwie powinny być sporządzane stopy srebra, które mają być pokryte emalią. W tym celu czyste srebro i miedź stapia się pod grubą pokrywą sproszkowanego węgla drzewnego, a otrzymany zlewek dokładnie przekuwa. Przy walcowaniu srebra należy zwracać uwagę, czy na jego powierzchni nie tworzą się wzniesienia lub smugi. Po ostatnim żarzeniu blachę poddaje się ścisłej kontroli pod lupą i wycina z niej miejsca zarysowane, nieczyste lub mające wzniesienia. Tak sprawdzony, bezbłędny stop srebra może być z powodzeniem użyty do emaliowania
3. Miedź, specjalna odmiana alpaki, tombak o małej zawartości cynku, ubogie w węgiel żelazo, powinny być odpowiednio przygotowane do emaliowania. Nie przyjmują emalii platyna, białe złoto niklowe, zwyczajna alpaka, mosiądz, glin i nikiel.
Prócz bezbłędnej struktury wewnętrznej powierzchnia metalu musi być również właściwie przygotowana do emaliowania. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na lutowanie, gdyż nieodpowiednie luty i złe lutowanie najczęściej są powodem nieudanej i odpryskującej emalii.
Do lutowania przedmiotów, które mają być kryte emalią, używa się lutów specjalnych, zwanych emalierskimi. Luty te odznaczają się dużą twardością (np. złoto próby 0,750 lutuje się złotem o próbie 0,583; dla złota próby 0,583 używa się lutu o nieco niższej temperaturze topnienia). Miejsca spojenia muszą być bardzo dokładnie dopasowane, a lutowanie tak szczelne, aby kontrolowane pod lupą miejsca spojenia nie wykazywały żadnych wad. Po lutowaniu miejsca łączenia czyści się dokładnie z nadmiaru lutu, zwłaszcza zaś te, które mają być pokryte emalią przezroczystą. Najlepiej jest unikać lutowania części przedmiotów przeznaczonych do emaliowania.