Topienie złota czystego, otrzymanego z rafinacji w postaci pyłu lub gąbczastej masy, przeprowadza się albo na mokro w tyglach glinianych, albo też — po wysuszeniu — w tyglach grafitowych. W pierwszym przypadku wilgotne jeszcze złoto umieszcza się w tyglu glinianym, dodaje nieco szkła oraz saletry i stapia początkowo w bardzo niskiej temperaturze, aby zawarta w złocie wilgoć mogła powoli odparować. Zupełnie suchy piasek złoty stapia się w tyglach grafitowych z niewielką ilością boraksu kalcynowanego.
Stapianie złota ze srebrem i miedzią przeprowadza się w ten sposób, że początkowo w tyglu umieszcza się złoto i srebro, a następnie — po stopieniu tych metali — dodaje się do stopu miedź. Po stopieniu się miedzi zawartość tygla miesza się dokładnie prętem szamotowym lub grafitowym, a nawet drewnianym. Można również używać rozgrzanego do czerwoności pręta żelaznego, chociaż sposób ten jest mniej godny polecenia, gdyż do zimnego żelaza przyczepia się stapiany metal, a prócz tego może z niego odpaść drzazga żelaza, która zanieczyści stop. Po wymieszaniu tygiel jeszcze przez chwilę pozostawia się w piecu, a następnie wsypuje do niego taką ilość sproszkowanego węgla drzewnego lub — jeszcze lepiej — mieszaniny złożonej z 8 części węgla drzewnego, 5 części miałkiego cukru i 2 części salmiaku, aby utworzyła ona warstwę chroniącą stopiony metal przed dostępem powietrza. Następnie żelaznymi cęgami wyjmuje się tygiel z pieca i wylewa stopiony metal do ogrzanego i naoliwionego wlewaka.
Przy topieniu złota należy zwracać baczną uwagę na to, aby nie przegrzewać stopionego metalu (o czym świadczy wrzenie i pryskanie stopu), gdyż tak odlane złoto jest kruche. Najodpowiedniejszym momentem do wylania stopu z tygla jest pojawienie się gładkiej, lustrzanej powierzchni metalu o zabarwieniu żółtym. Stop odlany we właściwej chwili daje zlewek gładki i z pewnym połyskiem. Metal przegrzany daje zlewek z licznymi porami i wzdymkami.