Dobre luty do wyrobów srebrnych powinny mieć wszystkie własności wymagane od lutów dla złota. Powszechnie używa się 3 rodzajów lutów dla srebra:
1. luty miękkie — do lutowania cienkich blach, do reperacji przedmiotów, które tylko raz mogą byż żarzone;
2. luty średnie — w montażu wszelkiego rodzaju wyrobów;
3. luty twarde — do wyrobów srebrnych, które muszą być kilkakrotnie wyżarzane, klepane lub walcowane już po lutowaniu. Luty dla srebra zawierają prócz srebra najczęściej jeszcze miedź, cynk oraz kadm.
O tym, do jakiej pracy i kiedy jaki lut ma być użyty, decyduje przede wszystkim temperatura topnienia. We wszystkich przypadkach lut musi się wcześniej stopić i spłynąć, nim zacznie się topić przedmiot lutowany. Znaczy to, że temperatura topnienia lutu musi być niższa od temperatury krzepnięcia lutowanego stopu. Przy lutowaniu grubych blach lub drutów ta różnica temperatur może być niewielka, lecz przy lutowaniu cienkich blach lub np. filigranów temperatura topnienia lutu musi być niższa co najmniej o 50°C od temperatury krzepnięcia stopu lutowanego.
Do obniżenia temperatury topnienia stopów srebra zamiast cynku lub kadmu można użyć również jako stopu pośredniego mosiądzu. Do przedmiotów srebrnych, które mają być pokryte emalią, używa się twardych lutów o składzie: 7 g czystego srebra, 3 g miedzi lub też 4 g czystego srebra i 1 g miedzi.
W skład lutów srebrnych, używanych do lutowania żelaza i stali, dodawany bywa mangan w ilości 6-9%.
