Celem sztucznego barwienia wyrobów srebrnych jest przede wszystkim nadanie srebru białej barwy czystego metalu, co osiąga się przez tzw. bielenie lub bejcowanie, jak również nadanie przedmiotom srebrnym wyglądu „starego srebra”, co uzyskuje się przez patynowanie, zwane również „oksydowaniem”.
Bejcowanie srebra. Bejcowanie, czyli bielenie stopów srebra, przeprowadza się w roztworach, które rozpuszczają tlenek miedziowy nie atakując srebra. Dobrze oszlifowany przedmiot wyżarza się do barwy czerwonej, a po oziębieniu wygotowuje się przez 1-2 minut w rozcieńczonym kwasie siarkowym, sporządzonym przez rozpuszczenie 20-50 g stężonego kwasu siarkowego w 1 l wody. Roztwór ten działa znacznie szybciej, gdy dodamy nieco nadmanganianu potasu. W razie potrzeby wyżarza nie i wygotowywanie powtarza się kilkakrotnie.
Inny rodzaj bejcowania polega na tym, że wyżarzony przedmiot wygotowuje się w roztworze 30 g kamienia winnego i 50 g soli kuchennej w 1 l wody. Można również wygotować przedmioty srebrne, zanurzając je na sicie cynkowym w roztworze 60 g boraksu w 1 l wody.
Przedmioty wybielone w kąpieli płucze się dokładnie w wodzie, po czym szczotkuje mosiężną szczotką przy użyciu piwa lub wyciągu korzenia mydlanego, a następnie poleruje. Przedmioty przeznaczone do matowania szczotkuje się przy użyciu kredy i spirytusu.
Przedmioty hartowane lub mające twardość nadaną przez kucie lub walcowanie (których nie można wyżarzać, aby nie utraciły swojej twardości) powleka się warstwą czystego srebra przez posrebrzenie galwaniczne.
Matową powierzchnię przedmiotu srebrnego uzyskuje się przez powleczenie jej mieszaniną sporządzoną z 6 części kamienia winnego, 4 części węglanu potasowego oraz 3 części węgla drzewnego i zarobioną z wodą; następnie przedmiot wyżarza się, płucze dokładnie w wodzie czystej i wygotowuje w wodzie zawierającej nieco ałunu lub zakwaszonej kwasem siarkowym.