Grupa beryli
Należące do tej grupy kamienie ozdobne są pod względem chemicznym glinokrzemianami berylu. Odznaczają się bardzo przyjemną barwą, nie mają jednak tak pięknego blasku, jak korundy lub spinele. Najbardziej popularnym kamieniem z tej grupy jest szmaragd. Ma on wyraźną dwubarwność, przy czym jeden obraz w dychroskopie ma barwę zielonożółtą, a drugi — niebieskozieloną. Szmaragd to jeden z najbardziej łubianych kamieni ozdobnych; oprawia się go w platynę razem z brylantami. Szlifowany bywa schodkowo lub też nadaje mu się kształt rozety, a nawet niekiedy brylantu. Najstarsze kopalnie szmaragdów znajdują się w Egipcie. Dużych ilości kamieni szlachetnych dostarczają kopalnie uralskie nad rzeką Tokowaja oraz Brazylia i Kolumbia.
Jasnoniebieski i niebieskozielony beryl nosi nazwę akwamarynu. W przeciwieństwie do szmaragdu akwamaryn występuje w przyrodzie w postaci dużych okazów i z tego powodu cena jego jest niezbyt wysoka.
Chryzoberyl (Al2BeO4) i aleksandryt składem chemicznym zbliżone są do berylów właściwych. Są to związki tlenków berylu i glinu, zabarwione tlenkami żelaza i chromu. Chryzoberyl posiada barwę zieloną; zielonożółta odmiana tego kamienia nosi nazwę chryzolitu orientalnego, cymofanu lub nawet orientalnego „kociego oka”. Aleksandryt w świetle dziennym ma barwę zieloną, a przy świetle sztucznym jest krwistoczerwony. Kamień ten występuje na Uralu w kopalniach szmaragdów nad rzeką Tokowaja.
Pod nazwą syntetycznego aleksandrytu znajduje się na rynku handlowym kamień ozdobny, który również w świetle sztucznym wykazuje inne zabarwienie niż w świetle naturalnym, co spowodowane zostało nieznacznym dodatkiem wanadu.