Kwas siarkowy H2S04
Najważniejszym kwasem używanym w złotnictwie jest kwas siarkowy (witriol). Złotnik używa go przede wszystkim do wygotowywania przedmiotów złotych i srebrnych, czyli do tak zwanego „bejcowania”. W stanie czystym jest to ciecz jasna, gęsta i oleista o ciężarze właściwym 1,83. Przy rozcieńczaniu kwasu siarkowego wodą należy brać pod uwagę silne wydzielanie się ciepła. Rozcieńczanie to, zwłaszcza w naczyniach szklanych, trzeba wykonywać z wielką ostrożnością, wlewając cienkim strumieniem kwas do wody, nieustannie mieszając. Postępując odwrotnie, tj. wlewając wodę do kwasu, można spowodować pęknięcie naczynia szklanego wskutek gwałtownego podniesienia się temperatury roztworu, a nawet wybuch cieczy wskutek nagłego wytworzenia się dużej ilości pary wodnej. Para, wydobywając się gwałtownie z naczynia, porywa z sobą kwas siarkowy, który spowodować może dotkliwe poparzenia, a nawet utratę wzroku. Kwas siarkowy w rozcieńczeniu 1:3 nie wydziela par trujących ani nie niszczy przy chwilowym działaniu naskórka, niszczy natomiast odzież. W stanie stężonym kwas siarkowy jest znacznie bardziej niebezpieczny, gdyż działa niszcząco na skórę, powodując bolesne, trudno gojące się rany. W przypadku rozlania kwasu siarkowego lub innego na ubranie, miejsce to należy natychmiast zwilżyć amoniakiem, aby zneutralizować działanie kwasu, a później zmyć dokładnie wodą.
Przedmioty złote i srebrne wygotowuje się w rozcieńczonym kwasie siarkowym w naczyniach kamionkowych o glazurze odpornej na działanie kwasu lub też w naczyniach miedzianych, na które kwas działa dość słabo. Wprawdzie naczynia miedziane po dłuższym używaniu zostają zniszczone, lecz zyskuje się na czasie wygotowywania i na środku opałowym.
Temperatura wrzenia kwasu siarkowego wynosi 330°C. Do sporządzania roztworu kwasu siarkowego dla celów trawienia stosuje się kwas techniczny, znacznie tańszy od kwasu chemicznie czystego.