Diament C – Diament — najczystsza krystaliczna odmiana węgla — po oszlifowaniu zwany brylantem lub rautem, dzięki najwyższej w świecie minerałów twardości (według skali Mohsa 10), wysokim współczynnikom załamania światła i wspaniałej grze barw, należy do najcenniejszych i najbardziej łubianych kamieni szlachetnych. Diament jest czystym węglem; spala się w temperaturze białego żaru nie pozostawiając popiołu. W płomieniu zwyczajnej dmuchawki gazowej zupełnie się nie zmienia; podczas długiego ogrzewania palnikiem gazowym nieco matowieje.
Diament jest odporny na działanie wszystkich kwasów i mieszanin utleniających; działają na niego tylko stopione i ogrzane do temperatury 1200°C węglany alkaliczne, w których diament zamienia się na tlenek węgla. Diament jest bardzo przezroczysty i zazwyczaj bezbarwny. Bywają jednak diamenty barwy żółtej, szarej, zielonej, czarnej, a nawet czerwonej i niebieskiej.
W przyrodzie spotyka się diament najczęściej w złożach wtórnych. Powstał on w głębi ziemi ze skał wulkanicznych. Wypełniona gazami i węglem magma, podnosząc się z wnętrza ku powierzchni ziemi, napotykała silny opór. Podczas gwałtownych wybuchów powstawało potężne ciśnienie, które powodowało, że znajdujący się w magmie węgiel krystalizował się w postaci diamentów.
Najstarsze, obecnie już zupełnie opuszczone kopalnie diamentów znajdują się w Indiach (słynna Golkonda). W 1727 r. odkryto olbrzymie złoża diamentów w Brazylii, w prowincji Minas Geraes, w pobliżu miasta Diamantina. Najsłynniejsze jednak i najbogatsze złoża diamentów znajdują się w południowej Afryce, w Transwalu, nad rzeką Vaal, pomiędzy Kimberley a Pretorią. Złoża te przyczyniły się do wyjaśnienia genezy diamentu w przyrodzie. W 1924 r. wydobyto tutaj 127 mln karatów diamentów, czyli przeszło 25 ton, mimo że w jednej tonie skały znajduje się tylko ok. 0,1 g, czyli 0,5 karata tego szlachetnego kamienia. Oprócz wspomnianych kopalni diamenty wydobywane są również na Uralu, w Kalifornii, w Meksyku oraz w Australii. W Europie dotychczas diamentów nie znaleziono.