W zależności od temperatury topnienia luty dzielą się na:
a) miękkie (łatwo topliwe), o temperaturze topnienia do ok. 450°C
b) twarde (trudno topliwe), o temperaturze topnienia powyżej 450°C.
Odpowiednio, lutowanie lutami miękkimi nosi nazwę lutowania miękkiego, a lutowanie lutami twardymi — lutowania twardego.
W zależności od rodzaju źródła ciepła stosowanego przy lutowaniu rozróżnia się:
1) lutowanie lutownicą,
2) lutowanie gazowe (przy użycia palników gazowych, lamp lutowniczych. lub dmuchawek),
3) lutowanie piecowe (w atmosferach odtleniających, obojętnych, w próżni lub z użyciem topników),
4) lutowanie kąpielowe (w kąpielach solnych, topnikowych lub roztopionych lutach),
5) lutowanie oporowe,
6) lutowanie łukowe,
7) lutowanie indukcyjne,
8) lutospawanie.
Ta ostatnia metoda łączenia metali (przede wszystkim żeliwa) jest procesem pośrednim między lutowaniem twardym a spawaniem, gdyż połączenie uzyskuje się wyłącznie przez stopienie lutu bez nadtapiania łączonych metali, natomiast technika procesu oraz sposób przygotowania krawędzi są analogiczne jak przy spawaniu. Źródłem ciepła w tym przypadku jest zasadniczo palnik acetylenowo-tlenowy, rzadziej łuk elektryczny.
Oprócz tego, ze względu na specjalny sposób usuwania warstewki tlenków pokrywających powierzchnie lutowanych metali (przede wszystkim aluminium i jego stopów) wyróżnia się:
1) lutowanie ultradźwiękami,
2) lutowanie pocieraniem,
2) lutowanie chemiczne (topnikami reakcyjnymi), przy czym jako źródło ciepła mogą tu być stosowane lutownice, palniki gazowe, piece itd.