Ilość użytego do stopu azotanu potasowego uzależniona jest od przypuszczalnej zawartości platyny w osadzie i zwykle nie przekracza 15-30% ciężaru całego osadu. Stapianie z saletrą przeprowadza się w tyglu szamotowym, umieszczonym w zwyczajnym tyglu grafitowym, a to w celu zabezpieczenia się przed ewentualnym pęknięciem tygla szamotowego. Powstałą po przetopieniu szlakę (żużel) odlewa się znad wcześniej zastygłego w tyglu złota; na dnie tygla pozostaje czyste złoto o wysokiej próbie 998-999/1000. Złoto to jeszcze raz się przetapia w tyglu grafitowym z małą ilością boraksu.
Odlana szlaka zawiera całą ilość platyny oraz znaczną ilość złota. Szlakę tę miesza się z glejtą w ilości ok. 20% szlaki oraz z maką w ilości 10% (mąki używa się jako środka redukcyjnego) i całość odpędza w piecu kupelacyjnym na miseczce szamotowej, otrzymując ziarno złożone z 75-80% złota i 5-15% platyny. Ziarno to granuluje się do wody i następnie rozpuszcza w wodzie królewskiej. Z roztworu tego strąca się złoto siarczanem żelazawym lub chlorkiem żelazawym, a platynę — salmiakiem jako salmiak platynowy.
Odlewarowany roztwór srebra przelewa się do specjalnie do tego celu przystosowanych skrzyń drewnianych, wyłożonych ołowiem, i rozcieńcza ostrożnie zimną wodą. W celu strącenia srebra do roztworu tego wkłada się płyty metalicznej miedzi. Z roztworu wydziela się srebro w postaci krystalicznego osadu według równania:
Ag2SO4 + Cu = GuSO4 + 2 Ag
Otrzymane srebro odsącza się, przemywa dokładnie gorącą wodą, prasuje w kostki i stapia w tyglu grafitowym. Próba tak otrzymanego srebra wynosi 995-999/1000.
Praktyczne zużycie miedzi potrzebnej do strącania wynosi 33% ilości srebra.
Z siarczanu miedzi otrzymuje się ponownie miedź metaliczną przez redukcję żelazem lub też od razu przerabia się roztwór na produkt handlowy, jakim jest stały siarczan miedzi.