Lutowanie złota i srebra.
Do lutowania czyli spajania pojedynczych części złotych przedmiotów używa się następujących lutów czyli spoiw:
|
Lut dla złota próby |
Złota |
próby |
Srebra |
Miedzi |
Cynku |
|
| Twardy lut |
0’750 |
9 |
0’750 |
2 |
1 |
– |
| Miękki lut |
0’750 |
12
|
0’750 |
7 |
3 |
– |
| Lut |
0’583 |
3 |
0’583 |
2 |
1 |
– |
| Lut |
0’583 |
2 |
0’583 |
1/2 |
1/2 |
– |
| Lut mniej jak |
0’583 |
1 |
1’000 |
2 |
– |
|
| Lut |
0’583 |
1 |
1’000 |
2 |
– |
|
| Lut |
0’583 |
1 |
1’000 |
– |
– |
|
| Lut łatwo płynny |
– |
11’94 |
1’000 |
54’74 |
28’17 |
5’01 |
| Lut łatwo płynny dla żółtego złota |
– |
10 |
0’583 |
5 |
– |
1 |
Lut do wyrobów emaliowanych
|
Złota |
Srebra |
Miedzi |
|
| Ciężko topliwy |
37 |
9 |
– |
| Łatwiej topliwy |
16 (0’750) |
3 |
1 |
Lut do złota przeznaczonego do farbowania i do drobnych spojeń ma skład następujący: Podług „Gold, und Silberbearbeitung von Emil Klein“.
Do naprawek można używać także lutu srebrnego lub nawet stopu z 5 części cyny i 3 części ołowiu.
Do lutu łatwo topliwego dodaje się przed wylaniem małą cząsteczkę cynku lub mosiądzu. — Lut do spajania przedmiotów złotych przeznaczonych do farbowania nie powinien zawierać cynku, ani mosiądzu, ponieważ poczerniałby.
Wytrzymały lut na uderzenia sporządza się z opiłków, z którego ma się przedmiot złoty wykonać, biorąc 2 części złota i 1 część szczerego srebra lub 3 części złota i część srebra bez mosiądzu.
Lut srebrny
Twardy ciężko topliwy lut składa się: srebra 4, części miedzi 1.
Łatwiej topliwy lut od poprzedniego: srebra 20, miedzi 1, mosiądzu 9,
lub srebra 28, miedzi 2, mosiądzu 10.
Miękki lut: srebra 2, mosiądzu 1, lub srebra 3, miedzi 2, cynku 1,
lub srebra 10, cynku 1,
lub srebra próby 0’750 *7, cynku 1.
Lut do przedmiotów ubogich w srebro: srebra 5, mosiądzu 6, cynku 2.
Do lutowania stali, żelaza lanego i mosiądzu: srebra 3, miedzi 1,
lub srebra 11, miedzi 39.
Do sporządzania lutu używa się często odpadków powstałych przy wyrabianiu przedmiotów złotych lub srebrnych. — Do lutowania dobrze oczyszczonych i przylegających części przedmiotów związanych drutem żelaznym, używa się oprócz lutu w postaci cienkich blaszek lub proszku, także boraksu wypalonego, sproszkowanego lub kwasu fosforowego rozpuszczonego w małej ilości wody i silnego alkoholu lub fosforanu sodowego.
Podczas lutowania posypuje się miejsca spajania proszkiem boraksu.
Przedmioty złote i srebrne lutuje się przez stopienie lutu zapomocą obłożonych rozżarzonych węgli drzewnych, dmuchawką i płomieniem spirytusowym lub gazowym.
Do lutowania nadają się bardzo dobrze miechy kauczukowe, aparaty gazowe opatrzone miechem i kurkiem Daniella.