Na zgranulowany stop srebrowy działa się w odpowiednim naczyniu porcelanowym lub kamiennym rozcieńczonym kwasem azotowym o c. wł. 1,20. W naczyniu o pojemności ok. 8 1 rozpuszczać można najwyżej 1,5 kg stopu srebrowego. Kwasu azotowego dodaje się tak długo, aż cała ilość metalu przejdzie do roztworu i zaprzestaną wydzielać się ciemnobrunatne dymy tlenków azotu. Roztwór czystego srebra jest bezbarwny. Roztwór srebra zawierający miedź ma barwę niebieską. Barwa żółtawa lub żółtobrunatna świadczy o obecności w roztworze żelaza. Zarówno miedź, jak i żelazo nie przeszkadzają w rafinacji.
Rozpuszczanie stopu srebrowego winno być przeprowadzane pod dygestorium lub w pomieszczeniu doskonale odprowadzającym szkodliwe dla zdrowia tlenki azotu. Rozpuszczanie w kwasie azotowym może być przyspieszone przez podgrzanie, lecz nie jest to konieczne, gdyż reakcja jest egzotermiczna i przebiega z wystarczającą szybkością. Dobrze jest pozostawić roztwór na całą noc, gdyż wtedy sklaruje się.
Roztwór srebra przenosi się przy użyciu lewara do naczynia porcelanowego lub kamionkowego. Lewarowanie powinno być przeprowadzone w ten sposób, by nie poruszać osadu znajdującego się na dnie naczynia. Resztę roztworu rozcieńcza się ciepłą wodą i spłukuje na sączek. Przesącz dołącza się do roztworu odlewarowanego, a pozostały na sączku ciemnobrunatny osad bada się, czy nie zawiera on złota. Do roztworu srebra dodaje się gorącego roztworu soli kuchennej (350 g soli na 1 l wody). Podobnie postępuje się z azotanem srebra z procesu kupelacyjnego lub też z azotanu otrzymanego przy rafinacji złota.
Sól kuchenna wytrąca prawie całą ilość srebra w postaci białego, serowatego osadu chlorku srebra, który opada na dno naczynia. Resztę srebra wytrąca się z roztworu kwasem solnym. Po pewnym czasie do przejrzystej cieczy nad osadem dodaje się nieco kwasu solnego, aby stwierdzić, czy biały osad nie wydziela się jeszcze. Gdy po dodaniu kwasu solnego ciecz pozostaje przejrzysta, świadczy to, że w roztworze już nie ma srebra. Obecnie przystępuje się do oddzielenia osadu chlorku srebra od znajdującej się nad nim cieczy. Dokonuje się tego, przesączając ją przez odpowiedniej wielkości lejek sitowy pod zmniejszonym ciśnieniem i przemywając gorącą wodą tak długo, aż próbka wody po przemyciu nie zabarwi się pod działaniem amoniaku na niebiesko. Przemywanie to można przeprowadzić jeszcze w ten sposób, że osad chlorku srebra przenosi się do worka sporządzonego z gęstej tkaniny lnianej; worek z zawartością zawiesza się pod kurkiem z ciepłą wodą, przez co przemywanie staje się samoczynne.
Chlorek srebra pod wpływem promieni słonecznych barwi się początkowo na niebiesko, a później na czarno, nie ma to jednak żadnego wpływu na dalszy tok pracy.
Dokładnie przemyty chlorek srebra należy teraz zredukować na czyste srebro. Redukcję tę przeprowadza się różnymi sposobami.