Środowisko złotnicze skupione koło dworu książęcego jest stosunkowo liczne w drugiej połowie XVI w. i w pierwszych trzech ćwierciach XVII. Cech powstaje zapewne u schyłku XVI w., a jest rozwiązany ok. 1800 r. ze względu na małą ilość mistrzów. Od 1580 r. używano tu do produkcji srebra 14-łutowego, które oznaczano cechą powtarzającą herb miasta — trzy promieniście ułożone kotwice. W 1685 r. obniżono obowiązującą próbę srebra do 12 łutów i wyroby takie oznaczano nową cechą z literą „B”, stanowiącą inicjał nazwy miasta. Wyroby z nieco wyższej, 13-łutowej próby oznaczano tymże znakiem, obok którego bito cechę z liczbą „13”. W drugiej połowie XVIII w. zarzucono cechę z literą „B” i używano tylko dawnej, powtarzającej herb miasta.
Znaki Nr 1, 2, 4, 5, 6 — rysunki i datowanie wg Hintzego I. s. 100 z tym, że znak Nr 5 autor ten narysował bez górnej części (nie dysponował pełną odbitką). Rysunek tego znaku uzupełniłem i nieco skorygowałem na podstawie dobrej odbitki na puszce z kościoła paraf, w Dębem koło Kalisza, wykonanej przez monogramistę I.W.N.
Znak Nr 3 — rysunek i datowanie wg Rosenberga poz. 1458.