Cech złotniczy powstał tu w 1574 r., a przestał istnieć w czasie wielkiej zarazy w 1633 r. i nigdy więcej już się nie odrodził. W późniejszych czasach nieliczni złotnicy należeli do cechu w Świdnicy. Przepisy cechowe z 1574 r. nakazują znakowanie srebra próby 14-łutowej cechą miejską i przepis ten obowiązywał aż do 1633 r., jednakże znak miejski Dzierżoniowa z tego okresu nie jest znany1. Dokument z 1748 r. potwierdza bicie cechy miejskiej na srebrach próby 12-łutowej, która jak widać na rysunku — jest podwójnym inicjałem ówczesnej nazwy miasta — Reichen Bach. Znak miejski w postaci dwuliterowego inicjału jest łudząco podobny do cechy imiennej i może być omyłkowo za takową brany.
Nr 1 — znak miejski używany w XVIII w. Rysunek i datowanie wg.Hintzego II s. 158.
Konwisarze dzierżoniewscy na przełomie XVI i XVII w. używali znaku miejskiego z literą „R”, zaś w XVIII w. znakowali swe wyroby postacią św. Jerzego walczącego pieszo ze smokiem, które to godło przenieśli z herbu miasta (por. E. Hintze, Die Deutsche Zinngisser…, op. cit., tom IV, poz. 975 i 985—993). Informacja ta może mieć znaczenie przy identyfikacji wczesnych, nieznanych znaków miejskich Dzierżoniowa, bowiem często złotnicy i konwisarze używali podobnych godeł na swoich znakach.