Lutów kadmowych i zawierających cynk nie można używać do lutowania przedmiotów, które mają być farbowane, gdyż po procesie farbowania w miejscach spojenia powstają trudne do usunięcia ciemne plamy.
W niektórych przypadkach zachodzi konieczność użycia lutów o specjalnych właściwościach. Wspomniano już, że dla przedmiotów, które ma się poddać procesowi farbowania, nie można używać lutów zawierających kadm i cynk; lutów tych nie można również używać dla przedmiotów wyżarzanych po lutowaniu ani tym bardziej — dla przedmiotów, które mają być pokryte emalią.
Do lutowania przedmiotów emaliowanych używa się lutów bardzo twardych o składzie: 4 części czystego złota, 1 część srebra lub 16 części złota próby 0,750,3 części srebra, 1 część miedzi (łatwo topliwy), albo też bardzo twardy lut o składzie: 8 części złota próby 0,750, 3 części srebra i 1 część miedzi.
Do przedmiotów przeznaczonych do farbowania nadają się następujące luty: dla złota próby 0,750 — 2 części złota farbowanego, 1,6 części srebra; dla złota próby 0,583 — 2 części złota farbowanego, 0,52 części srebra lub 1 część złota farbowanego, 2 części srebra.
Do przedmiotów złotych pustych, sporządzonych na podkładzie mosiężnym, używa się lutów próby 0,583 o składzie: 10 części czystego złota, 4,43 części srebra, 4,24 części miedzi, 0,04 części cynku oraz 0,13 części kadmu. Lut ten prawie zupełnie nie jest atakowany podczas wygotowywania takich przedmiotów w kwasie azotowym.
Luty dla złota o większej zawartości cynku i kadmu nie mogą być po stopieniu nagle studzone w wodzie, lecz powinny zastygnąć powoli.
