Twardość wody.
Woda nie występuje w przyrodzie w postaci czystej chemicznie. Oprócz rozpuszczonych gazów, tj. dwutlenku węgla (C02) i tlenu (02), zawiera też sole, np. wapnia i magnezu. Sole zawarte w wodzie wodociągowej (kranowej) powodują twardość wody. Woda została podzielona na sześć klas twardości w zależności od zawartych w niej soli. Twardość wody mierzy się między innymi w stopniach niemieckich (dH).
W zależności od rodzaju rozpuszczonych soli wyróżnia się dwa typy twardości wody: węglanową (wodorowęglany wapnia i magnezu) oraz siarczanową (siarczany wapnia i magnezu), które razem określane są jako twardość całkowita. Twardość węglanową można usunąć podczas gotowania i dlatego określana jest jako przemijająca. Natomiast twardość siarczanowa może zostać zlikwidowana tylko za pomocą środków chemicznych i określana jest jako trwała.
Sole zawarte w wodzie powodują osadzanie się kamienia w sieci wodociągowej, na grzałkach urządzeń do podgrzewania wody, zmywarek, ekspresów do kawy. Także aparaty wytwarzające parę wodną stosowane w praktyce kosmetycznej mogą się przegrzewać wskutek osadzania się kamienia, co powoduje niższą wydajność aparatu i zwiększone zużycie energii.
Twardość wody podana w stopniach niemieckich, gdzie 1 stopień oznacza 1 g CaO (tlenku wapnia) rozpuszczony w 100 l wody. Do obliczania zawartości CaO w wodzie przelicza się zawarty w niej CaS04 i Ca(HC03)2 na równoważną ilość CaO.
Bardzo miękka (poniżej 4 stopni niemieckich):
Miękka (4-8 stopni niemieckich):
Średniotwarda (8-12 stopni niemieckich)
Całkiem twarda (12-18 stopni niemieckich)
Twarda (18-30 stopni niemieckich)
Bardzo twarda (powyżej 30 stopni niemieckich)
Mydło stosowane w twardej wodzie daje biato-szary nalot nierozpuszczalny w wodzie. Tak zwane mydło wapniowe nie usuwa zabrudzeń i między innymi dlatego do prania tekstyliów oraz mycia włosów i skóry obecnie coraz częściej zamiast mydła używa się syntetycznych detergentów, które nie tracą swoich właściwości nawet w twardej wodzie i nie tworzą mydła wapniowego.