W ciągu ostatnich kilkunastu lat pallad, używany dotychczas jako wartościowy składnik w stopach złota białego i platyny, zaczął odgrywać rolę w złotnictwie jako metal samodzielny. Przyczyniły się do tego znaczne ilości tego metalu (przede wszystkim pochodzenia kanadyjskiego), które znalazły się w obrocie handlowym, jak również poznanie własności jego i jego stopów. Łatwość obróbki, przyjemna i ładna barwa, wreszcie ciężar właściwy o połowę prawie mniejszy niż podobnych stopów platyny były przyczyną, że ze stopów palladu zaczęto wyrabiać poszukiwane bransolety zegarkowe, pierścienie, brosze, a nawet papierośnice i pudernice.
Międzynarodowa Federacja Związków Przemysłu, Rzemiosła i Handlu Diamentów, Pereł, Kamieni Szlachetnych, Jubilerskiego, Złotniczego i Zegarmistrzowskiego, zwana w skrócie BIBOA, zaleciła próbę 0,950 jako najbardziej odpowiednią dla palladowych wyrobów złotniczych. Projekt nowego polskiego prawa probierczego przewiduje możliwość wytwarzania wyrobów palladowych o próbie 0,950.
Ponieważ temperatura topnienia tego rodzaju stopów palladu przekracza 1400°C, sporządza się je przy użyciu palnika tlenowo–gazowego lub w piecach elektrycznych. Stapianie przeprowadza się z niewielką ilością boraksu. Po stopieniu oraz w czasie żarzenia pallad i jego stopy powlekają się cienką warstewką tlenku palladu o barwie stalowoniebieskiej.
Obróbkę termiczną stopów palladu przeprowadza się podobnie jak stopów srebra. Wyżarzanie stopów palladu nie powinno odbywać się w temperaturze wyższej niż 1200°C.
Najważniejsze własności palladu i jego stopów, używanych w złotnictwie, podaje tabela.
