Ogólne wymagania stawiane lutom można ująć w następujących punktach:
1) górna temperatura topnienia lutu (likwidus) musi być niższa od dolnej temperatury topnienia lutowanych metali (solidusu),
2) lut powinien dobrze zwilżać powierzchnie lutowanych części,
3) powinowactwo chemiczne lutu do metali łączonych powinno zapewniać tworzenie się na granicy styku roztworów stałych i faz między-metalicznych,
4) lut w stanie roztopionym powinien wykazywać dobrą lejność,
5) zakres krystalizacji (tj. różnica między temperaturą początku i końca krzepnięcia) lutu nie powinien być zbyt duży,
6) lut powinien mieć dostateczną wytrzymałość i plastyczność,
7) współczynniki rozszerzalności cieplnej lutu i metali łączonych powinny być zbliżone do siebie,
8) lut i metale łączone powinny wykazywać podobną odporność na korozję,
9) w stanie roztopionym lut nie powinien się utleniać (dopuszcza się tworzenie łatwo rozpuszczających się tlenków),
10) ze względów ekonomicznych lut nie powinien zawierać drelich i deficytowych pierwiastków.
Oprócz tego, w zależności od przeznaczenia lutowanych przed miotów, luty powinny odznaczać się dobrą przewodnością elektryczną, dobrą skrawalnością, odpornością na korodujące działanie różnych ośrodków itd.
W przypadku lutowania przedmiotów stykających się ze środkami spożywczymi (np. puszki do konserw) luty nie mogą zawierać składników szkodliwych dla zdrowia łub tworzących trujące związki chemiczne.
Barwa lutu w miarę możliwości powinna być zbliżona do barwy metali łączonych.