Charakterystyka i klasyfikacja lutów miękkich

Charakterystyka i klasyfikacja lutów miękkich

Charakterystyczną cechą lutów miękkich jest stosunkowo niska temperatura topnienia (z reguły nie przekraczająca temperatur rzędu 450°C), niska twardość i dobra plastyczność oraz niewielka wytrzymałość.

Niska temperatura topnienia, a co za tym idzie niska temperatura lutowania, z jednej strony w dużym stopniu upraszcza, technologię lutowania, gdyż nie wymaga stosowania źródeł ciepła o dużej mocy (umożliwia to szerokie zastosowanie lutowania miękkiego nie tylko w przemyśle, ale i w życiu codziennym), z drugiej – ogranicza jednak zakres stosowania tych lutów do lutowania przedmiotów pracujących w zakresie temperatur nie przekraczających na ogół 50-250°C.

Poważną zaletą lutów miękkich jest zdolność ich do zwilżania powierzchni większości metali, w tym żelaza, miedzi i ich stopów. Niska twardość i wysoka plastyczność lutów miękkich ułatwiają przenoszenie przez lutowane połączenia obciążeń dynamicznych, ze względu jednak na niewielką wytrzymałość tych lutów, obciążenia te nie mogą być zbyt duże.

Głównym składnikiem lutów miękkich do niedawna była prawie wyłącznie cyna. Obecnie ze względów zarówno ekonomicznych, jak i technologicznych, często zastępuje się cynę innymi metalami.

Ze względu na skład chemiczny luty miękkie można podzielić na:
a)    luty na osnowie cyny,
b)    luty na osnowie ołowiu,
c)    luty na osnowie cynku,
d)    luty na osnowie kadmu,
e)    luty na osnowie bizmutu,
f)    luty na osnowie indu,
g)    luty na osnowie galu.