W takich wypadkach wskazane jest szybkie usunięcie rozpuszczalnych oligomerów białka. Na wilgotną skórę nanosi się 2-proc. roztwór alkilosiarczanu (siarczan alkoholu tłuszczowego), pozostawiając go przez około 4 dni. Roztwór powinien być wymieniany (na nowy) każdego dnia. Jeśli po 4—5 dniach płyn nasączający jest zabarwiony brązowo, dowodzi to daleko zaawansowanego sklejenia skóry, a jeszcze bardziej niepomyślne jest zjawisko silnego pęcznienia skóry przy nasączaniu. Wówczas trzeba działać bardzo szybko, wyjąć skórę z roztworu i wycisnąć ostrożnie ciecz między bibułą filtracyjną. Następnie wprowadza się pod wyciągiem laboratoryjnym 2% kwasu masłowego i 1 % mleczanu amonowego w stosunku do wagi skóry. Pęcznienie skóry powoli ustępuje. Proces ten w zależności od mocy skóry trwa od 1 do 48 godzin. Ilości kwasu nie wolno zwiększać, gdyż jego nadmiar odwraca proces (Szalay Z., 1975).
Rozpuszczalne sole żelazowe powstałe z taniny i żelaza nadają skórze bardzo ciemną barwę. Nadto nierozpuszczalne węglany i wodorowęglany powodują sztywnienie skóry. W celu usunięcia jonów żelaza zanurza się mokre obiekty ze skóry w rozcieńczonym roztworze Oakite (kwas ortofosforowy i związki kompleksujące żelazo — metafosforany, stosowane też w ochronie przed korozją), sporządzanym z 400 ml roztworu i 100 ml wody. Traktowanie nim trwa około 1 godziny, podczas której przedmiot musi być stale wilgotny i od czasu do czasu odwracany.
Usuwanie roztworu kwasu odbywać się może przez wypłukiwanie bieżącą wodą przez około 3 godziny. Po dwóch godzinach nanosi się na skórę 4 ml stężonego roztworu amoniaku w celu neutralizacji reszt kwasu. Po zaprzestaniu wypłukiwania przedmiot wystawia się na około 30 minut na powietrze i następnie jeszcze przez pół godziny usuwa się pozostałe sole amonowe pod bieżącą wodą. Konieczne jest zmierzenie pH popłuczyn i jeśli współczynnik pH jest mniejszy od 3, przedłuża się ostatni zabieg o 30 minut.