W obróbce metali szlachetnych stosowane są najczęściej następujące materiały szlifierskie i polerownicze:
Pumeks —jest to szary, bardzo lekki (bo pływający po wodzie), gąbczasty kamień pochodzenia wulkanicznego. W handlu znajduje się w kawałkach różnej wielkości lub też w postaci proszku. Służy do szlifowania wstępnego większych przedmiotów srebrnych, przy czym zwilżany jest zawsze wodą. W postaci proszku jest jednym z głównych składników rozmaitych past szlifierskich i polerowniczych. Czyści się nim także kamień probierczy z narysów metali szlachetnych; używany bywa do sporządzania tzw. mydła pumeksowego, stosowanego w pracowniach złotniczych do mycia rąk.
Korund — drobnoziarnisty, poprzerastany tlenkiem żelaza tlenek glinu nosi popularnie nazwę szmerglu. Najlepsze odmiany tego środka szlifierskiego pochodzą z Naxos i z Azji Mniejszej. Zmielony, wyszlamowany i zmieszany z substancjami wiążącymi, znajduje się w handlu w postaci papieru i płótna ściernego lub też uformowany w tarcze i kamienie szlifierskie. Często stosuje się go do szlifowania w postaci proszku.
Karborund —jest to węglik krzemu o wysokiej twardości, 9,5-9,75 według skali Mohsa. Po raz pierwszy został uzyskany w 1891 r. w piecu elektrycznym, przez stopienie koksu z piaskiem i solą kuchenną. Ma barwę szmaragdowozieloną. Używany bywa do tych samych celów co korund. W szczególności sporządza się z niego tarcze i kamienie szlifierskie. Używa się go również do szlifowania kamieni szlachetnych.