Złocenie

Do złocenia w kąpielach gorących używa się wanien żelaznych emaliowanych, ogrzewanych palnikami gazowymi. Złocenie na zimno przeprowadza się w wannach kamionkowych lub szklanych. Wanny wypełnia się kąpielą do takiej wysokości, aby przez zanurzenie przedmiotu nie spowodować wylania się cieczy. Jako anody używa się płytki złotej wielkości 40 x 20 x 2 mm albo też nierozpuszczalnej płytki platynowej lub ze stali nierdzewnej, przy czym należy pamiętać, że powierzchnia anody powinna wynosić 1/3 powierzchni złoconych przedmiotów.

Anodę łączy się drutem ze spinką węglową ogniwa lub też z plusem prostownika i zanurza w kąpieli. Przy użyciu anody nierozpuszczalnej należy do kąpieli od czasu do czasu dodać złota; to samo stosuje się i do kąpieli zawierającej żelazocyjanek potasu, nie rozpuszczający złotej anody.

Przygotowany do złocenia przedmiot łączy się (nie dotykając go rękami) drutem miedzianym ze spinką połączoną z cynkiem ogniwa galwanicznego mokrego lub suchego albo też ze spinką prostownika oznaczoną znakiem minus i wiesza w kąpieli. Przedmiot pozostaje w kąpieli tak długo, aż nabierze żądanego zabarwienia. Złocenie przeprowadza się — zależnie od rodzaju kąpieli—przy napięciu 1,2-3 V. Przy anodach nierozpuszczalnych w kąpielach gorących używa się napięcia 6-8 V; przedmioty złocone pozostają wtedy w kąpieli tylko przez kilkanaście sekund.

W przypadku konieczności grubego złocenia używa się prądu o niskim napięciu; przedmioty od czasu do czasu wyjmuje się z kąpieli, płucze w czystej wodzie, szczotkuje i ponownie zawiesza w kąpieli aż do uzyskania odpowiedniej grubości powłoki złotej. Po ostatnim szczotkowaniu przedmiot suszy się w trocinach, a następnie poleruje stalą lub krwawnikiem, przy użyciu wywaru korzenia mydlanego.

Bezpośrednio złocić można tylko srebro oraz miedź i jej stopy. Metale takie, jak stal, żelazo, cynk, cyna, muszą być przez złoceniem pomiedziowane lub pomosiądzowane. Ortęciowanie przeprowadza się tylko wyjątkowo w celu uzyskania bardzo grubego docenia.

Złocenie wnętrz naczyń srebrnych, np. kielichów, cukiernic itp., przeprowadza się w ten sposób, że naczynia te wypełnia się aż po brzegi kąpielą i łączy je drutem z ujemnym biegunem ogniwa (cynkiem), a do wnętrza naczynia, do kąpieli, wkłada się anodę połączoną z biegunem dodatnim (węglem).