Kolejne większe trzęsienie ziemi miało miejsce w położonym w odległości 40 kilometrów od Nowosybirska miasteczku Berdsk na początku 1882 roku. Z opisu naocznych świadków wynika, że i tu słychać było najpierw donośny łoskot podziemny, w domach spadały ikony, na skutek drgań w wielu budynkach uszkodziły się kominy. Lód na zamarzniętej rzece roztrzaskał się, w rezultacie czego uwięzione w nim barki pogrążyły się w wodzie. Trzęsienie w Berdsku miało intensywność 6 stopni.
Większe od wspomnianych były trzęsienia ziemi w 1898 i w 1903 roku. Wystąpiły one pod Kuźnieckiem. Podczas pierwszego z nich najpierw usłyszano straszny trzask, po którym zaraz zaczęły walić się fasady domów i kominy. Prawie we wszystkich murowanych domach Kuźniecka zarysowały się ściany domów. Trzęsienie było odczuwalne w odległych miastach — w Nowosybirsku, w Barnaule oraz w Tomsku. Intensywność trzęsienia ziemi z 1903 roku oceniana jest w obszarze epicentralnym w Kuźniecku na 7 stopni.
Jak widać z przytoczonych danych historycznych, w okresie 150 lat w tych asejsmicznych rejonach zachodniej Syberii wystąpiło kilka dość silnych trzęsień ziemi.
Wyżyny zachodniej Syberii stykają się na południu z górskimi pasmami Ałtaju i Sajan. Zarówno Ałtaj jak i Wschodnie i Zachodnie Sajany są młodymi, tektonicznie nie zrównoważonymi górami, które powstały na starych wyżynach. Góry te obfitują w strome wzniesienia, kotliny i głębokie uskoki. Aktywność sejsmiczna najwyższych partii Ałtaju i Sajan jest dobrze znana. Przedgórza, odległe o ponad 1000 kilometrów od pasm górskich, cechują się głębokimi, bardzo starymi i właściwie już zrównoważonymi tektonicznie uskokami. Stare, głębokie uskoki przedgórza ałtajsko-sajańskiego biegną z północnego wschodu na południowy zachód. Na nich wystąpiły wszystkie trzęsienia ziemi z wyjątkiem trzęsień kuźnieckich z 1898 i 1903 roku. Przyczyny kuźnieckich trzęsień ziemi nie są w pełni wyjaśnione, przypuszcza się, że powstały one na nowych uskokach. Dobra słyszalność trzęsień ziemi w zachodniej Syberii związana jest zapewne z doskonałym rozchodzeniem się fal sejsmicznych w starej wyżynnej tarczy ałtajsko–sajańskiej. Jak widać z przykładu zachodniej Syberii zacisze odległych nawet obszarów przylegających do aktywnych tektonicznie terenów jest złudne. Zawsze mogą one być ożywione echami intensywnych ruchów tektonicznych zachodzących w geologicznych strukturach, z którymi bezpośrednio graniczą.