Znane są liczne próby i sposoby odwadniania Na przykład np. H.J Plenderleith odwadniał mokrą skórę, po dokładnym jej oczyszczeniu, kąpiąc ją w stopionej wazelinie (w której skóra ulegała rozprostowaniu), a następnie w wosku parafinowym Obecnie zamiast wosku parafinowego nadającego skórze twar dość stosuje się plastyczny wosk mikrokrystaliczny, np Bowax 701 (prod Waldemar Bollmger. Zurych). R Lefeve moczył „mokrą skórę ’ w Carbowaxie 750 (glikol polietylenowy, prod Union Carbide Europa SA, Genewa). Zabieg polegał na umieszczeniu skóry między dwiema taflami szkła i włożeniu całości do stopionego Carbowaxu 750 Kąpiel była wiele razy zmieniana, np. po 4,6 i 12 dniach Obiekt pozostawał w kąpieli jeszcze przez około dwa miesiące, a następnie tyleż samo czasu na powietrzu Nadmiar Carbowaxu usuwać można przez starcie toluenem Jeszcze inny sposób odwadniania przeprowadził A.E Werner. stosując kąpiel w stopionym PEG 1500 (mskomolekularnym glikolu polietylenowym, prod Shell, Huls). Kąpiel odbywała się w temperaturze 40 C. az do całkowitego zastąpienia wody Nadmiar PEG 1500 może być usuwany z powierzchni skóry również toluenem. Natomiast R. Wihr w takim zabiegu proponuje używanie Polydiolu 400 (glikol polietylenowy, prod. Chemische Werke Huls AG) lub 50-proc roztworu Polywachs 560 (glikol polietylenowy, prod. Hoechst AG., Frankfurt/M).
W konserwacji „mokrej skóry” ma również zastosowanie wymiana wody w wyniku sublimacji. to znaczy odparowanie jej ze stanu zamrozenia w gaz z pominięciem zmiany w ciecz Postępuje się tu podobnie jak z mokrym drewnem wykopaliskowym. „Mokrą skórę” po oczyszczeniu zanurza się w 10—15-proc roztworze PEG 400 (glikolu polietylenowym). Po kilkutygodniowym nasączaniu obiekt jest poddawany zamrozeniu w temperaturze około -26 C. przez przynajmniej 20 godzin i następnie szybko osuszony w przyrządzie próżniowym. Utrata wody przy suszeniu skóry me jest tak duza jak w przypadku drewna i wynosi około 60—75%.