Do topienia metali szlachetnych w piecach używa się dwojakiego rodzaju tygli: grafitowych lub z glinki ogniotrwałej, zależnie od stapianego materiału. Do topienia czystych i mało zanieczyszczonych metali, jak również do topienia redukcyjnego używa się tygli grafitowych. Są one sporządzone z mieszaniny złożonej z 50 części grafitu, 25 części glinki i 25 części szamoty. Tygle grafitowe są bardzo wytrzymałe i przy właściwym obchodzeniu się z nimi mogą służyć do kilkudziesięciu stapiań.
Tygli glinianych, znacznie tańszych od grafitowych, używa się do szlakującego i utleniającego topienia. Sporządzone są one z mieszaniny złożonej z 40 części gliny, 50 części szamoty i 5 części węgla drzewnego oraz 5 części grafitu lub mielonego koksu. Z tyglami tymi należy się obchodzić bardzo ostrożnie, gdyż są wrażliwe na nagłe zmiany temperatury i łatwo pękają. Z reguły używane są tylko jeden raz, chociaż ostatnio produkowane są bardzo dobre tygle szamotowe, w których stapianie można przeprowadzić kilkakrotnie, nawet po ich ostudzeniu.
Zarówno tygle grafitowe, jak i gliniane należy przed użyciem opukać; głuchy odgłos „rozbitego garnka” świadczy, że tygiel jest pęknięty i nie nadaje się do użytku. Tygle należy rozgrzewać bardzo powoli i przechowywać w suchym miejscu. Nowy tygiel należy zawsze wewnątrz dobrze natrzeć sproszkowanym boraksem, co zabezpiecza przed przyleganiem stopionego metalu do ścian tygla i ułatwia wylanie.
W celu zabezpieczenia się w razie pęknięcia tygla glinianego przed stratą wartościowego metalu szlachetnego tygiel ten umieszcza się w tyglu grafitowym, który — jako bardziej odporny — zatrzyma w swym wnętrzu rozlany metal.