Najprostszy sposób barwienia polega na tym, że z powierzchni przedmiotu usuwa się przez rozpuszczenie metale domieszkowe, a więc miedź i srebro. W czasie tego procesu rozpuszcza się również nieco złota, które jednak w znacznej mierze osadza się z powrotem na powierzchni przedmiotu pod wpływem miedzi znajdującej się w barwionym stopie. Z tego też powodu zawartość miedzi w stopach złota poddawanych procesowi barwienia powinna być dwukrotnie wyższa niż zawartość srebra, a przy wysokopróbnych stopach złota nawet jeszcze wyższa. Przedmioty poddawane barwieniu nie mogą mieć próby niższej niż 0,583.
Luty w przedmiotach barwionych muszą mieć próbę złota barwionego, gdyż kąpiel barwiąca rozpuszcza luty niskopróbne. W skład lutów nie mogą wchodzić metale kadm i cynk, gdyż w miejscach lutowania wystąpią po barwieniu trudne do usunięcia ciemne plamy.
W skład mieszanin barwiących dla złota wchodzą azotany alkaliów, sól kuchenna i kwaśno reagujący siarczan potasowy (KHSO4), który powoduje powstawanie wody królewskiej w kąpieli. Nowe recepty mieszanin barwiących zawierają zamiast siarczanu wolny kwas solny. Należy podkreślić, że do barwienia złota nie można używać czystej wody królewskiej, gdyż wtedy na przedmiocie tworzy się warstwa chlorku srebra przeszkadzająca barwieniu; warstwa ta przy używanych zazwyczaj mieszaninach barwiących rozpuszcza się w nadmiarze soli kuchennej.
Kąpiel do barwienia złota dla przedmiotów masywnych lub półmasywnych sporządza się w ten sposób, że w nie polerowanym naczyniu glinianym lub na parownicy porcelanowej zarabia się wodą na papko watą masę 100 g azotanu potasowego (KNO3) oraz 65 g soli kuchennej. Naczynie umieszcza się nad płomieniem palnika gazowego i ciągle mieszając pręcikiem szklanym podgrzewa tale długo, aż masa prawie wyschnie i zacznie pryskać. Wtedy wlewa się do naczynia 80 g kwasu solnego o ciężarze właściwym 1,16 i ciągle mieszając, pogrzewa aż do wrzenia. Po zagotowaniu kąpiel jest gotowa do użytku.
Przed barwieniem przedmiot należy gruntownie oczyścić. Dokonuje się tego przez wygotowanie przedmiotu w wodzie zawierającej boraks, a następnie przez wyżarzenie na czarno. Po wyżarzeniu przedmiotów nie należy dotykać rękami, gdyż tłuszcz z rąk przeszkadza barwieniu i powoduje plamy. Po wyżarzeniu dobrze jest wygotować przedmiot w rozcieńczonym kwasie siarkowym, chociaż nie jest to czynność konieczna.