Szlifowanie emalii wykonuje się specjalnym pilnikiem ściernym przy użyciu wody (podobnie jak szlifowanie metali, jednak zawsze na mokro), aż do zupełnego wygładzenia powierzchni emalii. Dalszą obróbkę przeprowadza się piaskowcem, który ma drobniejsze ziarno niż korund lub karborund. Po wygładzeniu kontroluje się powierzchnię emalii przez lupę, a gdy ma jeszcze pory, wypełnia się je emalią i ponownie umieszcza w piecu. Połysk emalii można wzmocnić przez wypolerowanie różem polerowniczym.
Opisany przebieg pracy dotyczy przede wszystkim emalii nieprzezroczystej. Jeżeli przedmiot ma być pokryty emalią przezroczystą, należy poświęcić dużo uwagi powierzchni metalu, która ma być pokryta szkliwem. Powierzchnię tę ozdabia się przez grawerowanie lub giloszowanie, a przy przedmiotach masowej produkcji — przez tłoczenie. Wytworzona w ten sposób gra światła i cieni znacznie podnosi efekt dekoracyjny emalii. W celu uzyskania pięknej, soczystej barwy czerwonej pod emalię przezroczystą daje się podkład z czystego złota; natomiast na podkładzie z czystego srebra specjalnie ładnie wychodzą barwy niebieska i zielona.
Przy bardzo cienkich wyrobach złotniczych stosuje się tzw. kontr-emalię, która chroni te przedmioty przed zdeformowaniem podczas wtapiania. Kontremalia charakteryzuje się tym, że tam, gdzie to jest możliwe, np.w medalionach, kopertach zegarkowych itp., pokrywa się emalią również odwrotną stronę przedmiotu. Emalię nakłada się równocześnie na obie strony przedmiotu. Aby zapobiec odpadaniu emalii, do wody, w której się ją przechowuje, należy dodać nieco gumy traganckiej.
W niektórych przypadkach w braku pieca emalierskiego można do wtopienia emalii z powodzeniem użyć dobrego węgla drzewnego. W tym celu w dwóch dopasowanych kawałkach węgla żłobi się otwór odpowiedniej wielkości. Otwór ten dobrze wyżarza się pistoletem gazowym, a następnie usuwa z węgla powstały popiół. W dolnej części węgla umieszcza się podkładkę drucianą z przedmiotem z nałożoną emalią. Po nałożeniu wierzchniego węgla przedmiot podgrzewa się wolno nie świecącym płomieniem palnika gazowego, a następnie silnym płomieniem, skierowanym jednak nie wprost na przedmiot, lecz okrężnie naokoło przedmiotu, tak długo, aż emalia się wtopi. Po ostygnięciu przedmiot wyjmuje się z węgla.
Jeszcze dogodniej, w braku pieca emalierskiego, można emaliować małe przedmioty, używając jako mufli niewielkiego tygla szamotowego. Urządzenie taicie składa się z żelaznej płyty z wyciętym otworem, w którym umieszczony jest wysoki tygiel szamotowy. Wystającą za płytę część tygla podgrzewa się ostrym płomieniem gazowym palnika Meckera lub płomieniem tlenowym, posługując się pistoletem do topienia platyny.
Emalii nie należy wtapiać bezpośrednio płomieniem pistoletu gazowego, gdyż wtedy zostaje ona zanieczyszczona gazami spalinowymi.