W handlu znajduje się emalia nie w proszku, lecz w postaci grubych złomków lub tabliczek. Sproszkowanie emalii należy przeprowadzić we własnym zakresie, biorąc do tego celu tylko tyle materiału, ile jest potrzebne w każdym poszczególnym przypadku. Grube kawałki szkliwa tłucze się najpierw w moździerzu stalowym lub porcelanowym, a następnie uciera na drobny proszek w moździerzu agatowym, w wodzie destylowanej. Emalię uciera się w wodzie, aby zapobiec rozpyleniu się szkliwa i zanieczyszczeniu; użycie zaś wody destylowanej jest dlatego wskazane, że zwyczajna woda zawiera zawsze nieco wapnia i chloru, szkodliwych dla emalii. Po sproszkowaniu emalię szlamuje się bardzo dokładnie wodą destylowaną. W tym celu na misce porcelanowej na emalię działa się wodą destylowaną, dokładnie miesza, a po opadnięciu szkliwa na dno miski zlewa się z wierzchu wodę. Przepłukiwanie to przeprowadza się tak długo, aż woda stojąca nad emalią będzie zupełnie klarowna. Dokładne wykonanie tej czynności chroni przed powstaniem rys i nieczystych odcieni barwy po wtopieniu emalii. Wyszlamowaną emalię przechowuje się w wodzie destylowanej w płytkim naczyniu szklanym z dobrze doszlifowanym korkiem.
Najlepszych odmian emalii dostarczają kraje o dużej tradycji emalierskiej, a więc przede wszystkim Francja i Szwajcaria; emalia niemiecka odznacza się również dobrymi własnościami i dużym wyborem barw.