Szlifowanie i polerowanie maszyno we w pracowniach złotniczych przeprowadza się za pomocą maszyn o napędzie nożnym lub elektrycznym, zwanych szlifierkami. Na osiach szlifierki umieszcza się tarcze i szczotki szlifierskie lub polerownicze. Zazwyczaj końce tych osi są stożkowate o przekroju kwadratowym lub też są gwintowane.
Tarcze szlifierskie. Zależnie od rodzaju szlifowanego metalu używa się tarcz sporządzonych z różnych materiałów szlifierskich. Na przykład do szlifowania twardych metali stosuje się tarcze sporządzone z prasowanego karborundu lub korundu (szmerglu). Do szlifowania używanych w złotnictwie stopów metali nieszlachetnych, jak mosiądz, tombak, alpaka i inne, używa się tarcz sporządzonych z filcu, sukna lub skóry. Tarczami szlifować można tylko płaskie części przedmiotu. Materiał szlifierski, a jest nim najczęściej sproszkowany pumeks zarobiony z oliwą lub w postaci pasty szlifierskiej, wprowadza się ręką między tarczę a przedmiot lub też okleja nim tarczę. W miejscach niedostępnych dla tarcz szlifowanie przeprowadza się szczotkami szlifierskimi, sporządzonymi najczęściej ze szczeciny. Jako środka szlifierskiego używa się korundu (szmerglu), a przy delikatniejszych szlifach — trypli zarobionych z oliwą. Przy szlifowaniu tarcza powinna wykonywać ok. 2500 obrotów na minutę.
Celem szlifowania jest, jak już wspomniano, uzyskanie gładkiej powierzchni przedmiotu i umiarkowanego połysku. Po osiągnięciu tego przedmiot czyści się z materiału szlifierskiego i tłuszczu przez wygotowywanie w ługu potasowym, a następnie w gorącej wodzie z mydłem.
Polerowanie następuje dopiero po dokładnym usunięciu wszelkiego brudu, pozostałego po szlifowaniu. Na wale szlifierki umocowuje się miękkie szczotki szczecinowe, wełniane lub sukienne, a jako środków polerowniczych używa się różu polerowniczego, kredy szlamowanej, tlenku cynowego i in. zarobionych z oliwą lub też w postaci pasty.
Często stosuje się polerowanie wstępne, do którego używa się pasty zawierającej tlenek chromowy, a po nim następuje polerowanie ostateczne miękką, wełnianą szczotką przy użyciu różu w postaci prawie suchej pasty o niewielkiej zawartości tłuszczu. Im bardziej suchy jest róż, tym politura jest piękniejsza i bardziej głęboka. W czasie polerowania szczotka polerownicza powinna wykonywać ok. 3000 obrotów na minutę.